5  ποιήματα με θέμα τα Χριστούγεννα, τα οποία αν και δεν έχουν ευχάριστο τόνο, σίγουρα θα αγαπήσεις…

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη – ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστὰ στη φάτνη τους τ᾿ άδολα βόδια.
Κι᾿ ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ᾿ της ψυχής τ᾿ απόβαθα, Χριστὸς γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν απὸ φωνὲς ύμνων μεσούρανες στη γη σταλμένες.
Κι᾿ ακούοντας τα Ωσαννὰ απ᾿ αγγέλων στόματα στο σκόρπιο αέρα,
τα διαλαλούν σε χειμαδιὰ λιοφώτιστα με τη φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη – ποιὸς δεν το ξέρει; –
των Μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει τ᾿ αστέρι.
Κι᾿ όποιος το βρει μέσ᾿ στ᾿ άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει
σε μιὰ άλλη Βηθλεὲμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει.

Χριστούγεννα – ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Α΄
Τί φως και χρώμα κι εμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι
οπού στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει!
Ποιός άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο!
Τ’ άλλα τ’ αστέρια θα ’βλεπαν το φωτεινό του δρόμο,

κι από τη ζήλια θα ’τρεμαν… Αστέρι, σε ποιά χώρα
του απεράντου σ’ ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα;
Η παντοδύναμη Φθορά μην έσβησε το φως σου;
Ή μήπως είσ’ αθάνατο κι εσύ σαν το Χριστό σου;
Δεν κατεβαίν’ η λάμψη σου κι εδώ στα χώματά μας;

Για όλα τ’ άστρ’ αλίμονο! δεν είναι η ματιά μας…
Και μόνον όταν τα λαμπρά Χριστούγεννά μας θά μπουν,
θαρρώ πως οι ακτίνες σου μες στην ψυχή μου λάμπουν.
Τί φως και χρώμα κι εμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι,
οπού στην κούνια του Θεού τους Μάγους έχει φέρει!

Β΄

Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα,
γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!
Κούρκος στη μέση ολόζεστος μοσχοβολά, ροδίζει,

και τρέχει ολούθε το κρασί και κελαδεί κι αφρίζει.
Και να θωρείς αγνάντια σου δυο αδελφές, κοπέλες
με κουβεντούλες άσωστες γλυκιές γλυκιές, δυο τρέλες,
ή να σου λέει αγνάντια σου για το ξανθό παιδί σου
δυο χρόνων γυναικούλα σου, ο έρως της ζωής σου.

και να σ’ αρχίζει ακούραστη ο πάππος φλυαρία,
των Χριστουγέννων μια γνωστή πανάρχαια ιστορία…
Αχ, αχ, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!

Γ΄
Να ’μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του,
να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι,
κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι,

να μοσχοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία,
να ιδώ την Αειπάρθενο, να ιδώ το πρόσωπό της
πώς εκοκκίνισε, καθώς πρωτόειδε το μικρό της,
όταν λευκό, πανεύοσμο το προσωπάκι εκείνο,

της θύμισ’ έτσι άθελα του Γαβριήλ τον κρίνο…
Να ’μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!

Τα Χριστούγεννα-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ

Εἶναι μέρα χαρμόσυνη τούτη^.
ἐγεννήθη τοῦ κόσμου τὸ φῶς.
Χαίρετ’ ὅποιος μεγάλα ἔχει πλούτη,
τραγουδάει καὶ χορεύει ὁ φτωχός.

Τὰ παιδιὰ μὲ ἀνυπόμονους κρότους
τὴν καινούρια ζητοῦν φορεσιά,
ποὖχαν φτάσει νὰ ἰδοῦν στ’ ὄνειρό τους,
ποὖχε ἡ μάνα ἑτοιμάσει γι’ αὐτά.

Χαίροντ’ ὅλοι – τὸ βλέπω – ἀλλ’ ἐσβήστη
ἀπὸ κρύα παγωμένη πνοὴ
σταὶς ψυχαὶς τῶν ἀνθρώπων ἡ Πίστη,
κ’ εἶναι τώρα ἡ χαρά τους τυφλή.

Στὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου μία μέρα
πάλι ἐκείνη σὰν τ’ ἄστρο ἂς φανῇ,
ποῦ τοὺς Μάγους ὡδήγησε πέρα
νὰ λατρέψουν τὸ οὐράνιο παιδί.

Χριστούγεννα- ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ

Χριστούγεννα άφωνα και παγωμένα

Έθαψαν το μαντήλι της μητέρας
Που σκούπιζε τα μάτια τους κάθε πρωί
Το μαντήλι το λεκιασμένο απ’ το αίμα

Το σπίτι έρημο αγρυπνεί
Τ’ αδέρφια παίζουνε κρυφτούλι

Η νύχτα φθάνει επίβουλη κρυφή

Οι ίσκιοι κατεβαίνουνε πάνω στους τοίχους
Όλο και κατεβαίνουν
Και τ’ αδέρφια τους μετρούνε
Τους μετρούν και κλαίνε.

Χριστούγεννα – ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ

Ένας Θεός γεννιέται. Άλλοι πεθαίνουν. Η Αλήθεια
ούτε ήρθε ούτε υπήρξε. Το τι είναι πλάνη αλλάζει.
Άλλη αιωνιότητα αυτή, άλλη συνήθεια,
κι ό,τι ήταν πριν πάντα καλύτερο φαντάζει.

Η επιστήμη οργώνει στα τυφλά το χώμα να ξεμπλέξει.
Ονείρου παραλήρημα της πίστης τα ιδεώδη.
Νέος Θεός σημαίνει απλά μια νέα λέξη.
Μην ερευνάς και μην πιστεύεις. Τα πάντα είναι γριφώδη.