Ο Richard Avedon ήταν Αμερικανός φωτογράφος, από τους κορυφαίους του 20ου αιώνα, γνωστός κυρίως για τα πορτρέτα του και τις φωτογραφήσεις μόδας

Ο Ρίτσαρντ Άβεντον γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 15 Μαΐου 1923. Άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία σε ηλικία 10 ετών και το ενδιαφέρον του στράφηκε αμέσως στην τέχνη της προσωπογραφίας με πρώτο του μοντέλο τον Ρώσο πιανίστα και συνθέτη Σεργκέι Ραχμάνινοφ.

Τα πρώτα βήματα στη φωτογραφία

Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να σπουδάσει φιλοσοφία και λογοτεχνία, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του. Αρχικά εργάστηκε ως φωτογράφος ταυτοτήτων για το προσωπικό του Εμπορικού Ναυτικού των ΗΠΑ και στη συνέχεια σπούδασε τη φωτογραφία με τον Ρώσο αυτοεξόριστο Αλεξέι Μπρόντοβιτς στη Νέα Σχολή Κοινωνικών Ερευνών της Νέας Υόρκης.

Το 1945 άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία κι ένα χρόνο αργότερα έγινε τακτικός συνεργάτης του Harper’s Bazaar, του περιοδικού μόδας στο οποίο δημοσιεύθηκαν οι περισσότερες φωτογραφίες του.

«Είναι ο πιο φοβερός άνθρωπος στη φωτογράφηση, επειδή έχει καταλάβει ότι τα μοντέλα δεν είναι απλώς… κρεμάστρες για ρούχα» είχε δηλώσει γι’ αυτόν η Σούζι Πάρκερ, που είχε εργαστεί ως μοντέλο του.

Αφήνει το περιοδικό Harper’s Bazaar το 1965 και από το 1966 έως το 1990 εργάζεται ως φωτογράφος στην Vogue συνεχίζοντας να διευρύνει τα όρια της φωτογραφίας μόδας μέσα από τον σουρεαλισμό, την πρόκληση και τις αμφιλεγόμενες εικόνες όπου το γυμνό, η βία και ο θάνατος διακρίνονται σε περίοπτη θέση.

Ο ίδιος απάντησε: «Έχω δουλέψει πάνω σε μία σειρά από “όχι”. Όχι στον εξαίσιο φωτισμό, όχι στις προφανείς συνθέσεις, όχι στην γοητεία της πόζας και της αφήγησης. Όλα αυτά τα όχι με σπρώχνουν στο “ναι”. Ναι στο λευκό φόντο, ναι σε ένα ενδιαφέρον πρόσωπο και ναι σε αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας», όταν ερωτήθηκε πως αντιλαμβάνεται τον τίτλο του “θεατρικού μινιμαλιστή” που του είχε αποδοθεί από τον Τύπο της εποχής.

Το 1992 βαπτίζεται ο πρώτος μόνιμος φωτογράφος στην ιστορία του βαρυσήμαντου περιοδικού The New Yorker και δηλώνει: «Έχω φωτογραφήσει σχεδόν τους πάντες σε αυτό τον κόσμο. Αυτό που επιθυμώ πλέον είναι να τραβήξω απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, οποίοι κάνουν τη διαφορά».