Ο Ναζίμ Χικμέτ (Nâzım Hikmet Ran) γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1902 στην Θεσσαλονίκη, ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, με ιδιαίτερη αγάπη στην Ελλάδα
Ένας από τους σημαντικότερους Τούρκους λογοτέχνες του 20ου αιώνα, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Η αριστοκρατική του καταγωγή δεν τον εμπόδισε να ταυτιστεί και να αγαπήσει τον λαό, “με ποίηση βαθιά λαϊκή” όπως έγραψε ο Θ.Μικρούτσικος, μένοντας ρομαντικός, μαχητικός και ασυμβίβαστος μέχρι την τελευταία του μέρα.
⊕ ⊕ ⊕
«Και να τι θέλω τώρα να σας πω. Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας, φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο. Αλυσοδέσανε έναν άνθρωπο εκεί που βάδιζε. Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα. Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά και η γη μας τόσο δα μικρή. Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ΄ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε!!».
«Το χειρότερο είναι να κουβαλάει κανείς τη φυλακή μέσα του»
⊕ ⊕ ⊕
Φυλακίστηκε, δικάστηκε, βασανίστηκε και πέθανε εξόριστος στη Μόσχα, από καρδιακή προσβολή, στις 3 Ιουνίου του 1963, σε ηλικία 61 ετών. Μετά θάνατον, με υπουργικό διάταγμα ο ποιητής ανέκτησε την τουρκική υπηκοότητα που του είχε αφαιρεθεί το 1951, εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.
Στη χώρα του,, θεωρείτο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, λόγω της σχέσης του με το Κομμουνιστικό Κόμμα και την τότε Σοβιετική Ένωση. Έμεινε στη φυλακή συνολικά 15 χρόνια, μετατρέποντας την σε ένα πραγματικό σχολείο για τους συγκρατούμενούς του, κάνοντας μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.
Η αγάπη του Ναζίμ Χικμέτ για την Ελλάδα, φαίνεται μέσα από τα κείμενά του για την ελληνοτουρκική φιλία που ονειρευόταν. Μακριά από τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό, ο ποιητής οραματιζόταν τον κοινό αγώνα Ελλήνων και Τουρκοκυπρίων εναντίον των Βρετανών.
Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο. Το 1955, τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης για το έργο και τη διεθνιστική διάστασή του.
Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο ‘χω πει ακόμα
Επιμέλεια : Anna Efthimiadou
