Ο Παπαδόπουλος θυμήθηκε και αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο των μελών της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης (1829) για την ανέγερση ναού του Σωτήρος
Οι δικτάτορες εξήγγειλαν ότι επέλεξαν τα Τουρκοβούνια για να κτίσουν ένα μεγαλοπρεπή ναό, που φιλοδοξούσαν να αποτελέσει “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό”. Ο ναός φυσικά δεν κτίστηκε ποτέ, αλλά συνέβη ένα θαύμα: Γέμισαν οι τσέπες των χουντικών!
Μαζεύαν χρηματικά ποσά από εισφορές κρατικών φορέων αλλά και ιδιωτικών επιχειρήσεων και όχι μόνο, ακόμη και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 453 εκατομμύρια δραχμές. Στην επιτροπή για το “τάμα του Έθνους” πρόεδρος ήταν ο Παπαδόπουλος και μέλη Παττακός, Μακαρέζος και ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Ολόκληρη την επταετία το μεγαλόπνοο έργο έμενε στη θεωρία και ο κόσμος παρά τη φίμωση των ΜΜΕ έβραζε για το μεγάλο φαγοπότι. Τελικά λόγω των ενδοχουντικών συγκρούσεων, στις αρχές του 1974 έγινε απολογισμός. Στο σχετικό ειδικό Ταμείο είχαν μείνει μόνο 47,3 εκατομμύρια δραχμές: 406 εκατομμύρια είχαν κάνει φτερά. Φυσικά κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Το σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου.
Ο στρατιωτικός Μιχάλης Μπαλόπουλος διατέλεσε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας αρμόδιος για θέματα εμπορίου. Το 1975 καταδικάστηκε για εισαγωγή ακατάλληλων για την υγεία κρεάτων από την Αργεντινή. Μάλιστα ο Παττακός έφτασε στο σημείο να εκδώσει διαταγή απαγόρευσης διάθεσης ντόπιου κρέατος για να απορριφθούν τα σάπια εισαγόμενα κρέατα του Μπαλόπουλου. Στο σκάνδαλο εμπλεκόταν και ο αδελφός του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Χαράλαμπος. Μάλιστα ο Μπαλόπουλος ήταν τόσο διαβόητος που είχε μείνει ο όρος “μπαλόσημο” για τις μίζες που εισέπραττε. Έως και σύνθημα στα γήπεδα έγινε: Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε στο παιχνίδι, η κερκίδα τον έκραζε “βόδι Αργεντινής” ή “κρέας του Μπαλόπουλου”.
Είχαν βέβαια ξεκινήσει το φαγοπότι με το καλημέρα.
Μία από τις πρώτες αποφάσεις της Χούντας αφορούσε την αύξηση του μισθού του πρωθυπουργού από 23.600 σε 45.000 δραχμές και των υπουργών από 22.400 δραχμές σε 35.000 δραχμές. Δεν τους έφτανε όμως αυτό, ήθελαν και τσάμπα σπίτια. Το 1970 θεσμοθέτησαν την παροχή κατοικίας για αξιωματικούς που είχαν διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στο πραξικόπημα.
Ζούσαν μια ζωή σκανδαλωδώς πολυτελή. Τα έλεγαν οι ίδιες οι γυναίκες τους. Είναι χαρακτηριστικές οι διηγήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη και της Δέσποινας Παπαδοπούλου για ντόλτσε βίτα στο Παρίσι, τουαλέτες, “πεσκέσια” από όσους ήθελαν μέσω των γυναικών τους να κολακέψουν τους δικτάτορες, φρέσκα ψάρια, χαβιάρι και καβούρια να καταφθάνουν ως δώρα στο σπίτι. Και φυσικά ο λαουτζίκος (όπως πάντα) στέναζε από την μιζέρια και τις στερήσεις προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα.
