Έξι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του σημαντικού ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 30 Νοεμβρίου 2015
Ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου αλλά και της τηλεόρασης, ο Μηνάς Χατζησάββας διακρίθηκε ανάμεσα στους σημαντικότερους της γενιάς του. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο» (1970-71), για δεκατέσσερα χρόνια βασικό στέλεχος του «Ανοιχτού Θεάτρου» (1984-1998) του Γιώργου Μιχαηλίδη, ενώ έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και πολλούς άλλους θιάσους. Σημαντική είναι και η παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο σε περισσότερες από τριάντα ταινίες, ενώ χαρακτηριστικοί είναι και οι ρόλοι που υποδύθηκε σε τηλεοπτικές σειρές («Αναστασία», «Νυχτερινό δελτίο», «Άμυνα ζώνης», «10η εντολή» κ.ά.)
***
“Όταν είπα στο Δημοτικό: ”Θέλω να γίνω ηθοποιός”, άρχισαν τα άλλα παιδιά να με κοροιδεύουν. Με είπανε Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εγώ όμως ήξερα ότι θα αγωνιζόμουν για να γίνω πολύ καλός και θα το πετύχαινα όταν θα απελευθερωνόμουν από τους γύρω μου.
Πέρασα δύσκολα, πολλά χρόνια. Ζυμώθηκα με δυσκολίες και τα πράγματα τα κατέκτησα αργά αλλά σταθερά. Μπορώ να πω ότι είμαι τυχερός γιατί ζω μια καλή πραγματικότητα, με αγαπάνε, πιστεύουν σε μένα, και είναι ωραία συναισθήματα να τα αισθάνεται κανείς.
Πορεύτηκα μαζί με την τέχνη και αν είμαι αυτό που είμαι, στην τέχνη το οφείλω.
Διαμορφώθηκα με τη δουλειά μου. Είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο – δε γινόμαστε όλοι, βέβαια…
Για να ασχοληθείς με την ανακάλυψη του κάθε ρόλου και να μπορείς να τον αποδώσεις, πρέπει να αγαπάς τον άνθρωπο. Αν ασχοληθείς με τον άλλο, θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Όπως ακριβώς γίνεται και με τον έρωτα.
Δεν υπάρχει έρωτας αν ο ένας δεν ασχοληθεί με τον άλλο.
Όταν υποκρίνομαι, βγάζω το απόθεμα όσων έχω δει, έχω συνδυάσει, έχω συνταιριάξει. Η παρατηρητικότητα είναι το καλύτερο όπλο του ηθοποιού. Βάζω στον ρόλο τα προσόντα της παρατήρησής μου πάνω στην ανθρώπινη ζωή. Αυτή η λειτουργία πάνω στη σκηνή είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει. Είμαι 50 χρόνια στο Θέατρο. Όσο έχω ακόμη δυνάμεις, ας παιδεύομαι. Περνάει καλύτερα έτσι η ζωή.
Μεγάλωσα και με πιάνει μια μελαγχολία απίστευτη για πράγματα που θα γίνουν όταν δε θα ζω. Η ζωή θα υπάρχει χωρίς εμένα. Εκεί έχει εντοπιστεί για μένα ο θάνατος.
Με ένα θυμωμένο ”γιατί” και με μια μεγάλη λύπη. Δε θα ξεχάσω τον πατέρα μου στα τελευταία του. Με καθαρό μυαλό μέχρι τα 95 του που πέθανε. Πήγα να τον δω και μου είπε:
”Είναι εδώ η Σοφίκα. Βαστάει ένα καλάθι και θέλει να μου δώσει κάτι. Βέβαια, εσύ γελάς τώρα, γιατί δε μπορείς να το δεις αυτό.” Σοφίκα ήταν η μάνα μου που είχε πεθάνει χρόνια πριν. Εγώ, πάντως, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μετά τη ζωή. Γι’ αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Θέλω να ζήσω μέχρι τα 100 για να προλάβω να κάνω όσα θέλω.”
Μηνάς Χατζησάββας
