Στις 18 Νοεμβρίου 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής πυροβολεί με περίστροφο και σκοτώνει τον Μιχάλη Μυρογιάννη 20 ετων.


 

Δολοφονική μηχανή, ο αδίστακτος αξιωματικός της χούντας που έκανε την πιο στυγνή δολοφονία του Πολυτεχνείου… Ο εκ των πρωτοπαλίκαρων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου δολοφόνησε εν ψυχρώ στις 18 Νοεμβρίου του 1973 τον 20χρονο φοιτητή Μιχάλη Μυρογιάννη.

Μία ημέρα μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο, η κατάσταση παρέμενε «εμπόλεμη» στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους, με οδομαχίες, επεισόδια και συλλήψεις. Ο Ντερτιλής είχε βγει σεργιάνι στους δρόμους με το τζιπ του για να ενισχύσει με την παρουσία του το έργο της καταστολής, όταν στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη είδε έναν νεαρό να προσπαθεί να διαφύγει από αστυνομικούς. Χωρίς χρονοτριβή βγήκε από το τζιπ, έβγαλε το περίστροφό του και πυροβόλησε τον Μυρογιάννη στο κεφάλι, σκοτώνοντας τον ακαριαία, καμαρώνοντας μάλιστα αμέσως μετά για το καλό του σημάδι.

Χαρακτηριστική ήταν η μαρτυρία του οδηγού του Ντερτιλή σχετικά:

Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό.
Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες.
Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.
Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας.
Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.
Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”…

Εξ ίσου συγκλονιστική έχει υπάρξει η επιστολή της μητέρας του αδικοχαμένου νεαρού στην Ελευθεροτυπία δέκα χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1983:

«Πριν 10 χρόνια , αυτή τη μέρα , είχα κι εγώ ένα παλικάρι , που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε . Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια : « Μάνα , πόσο όμορφη είναι η ζωή Μάνα , τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος»
Κι όταν του είπα , μη βγεις αγόρι μου σήμερα , μου απάντησε με το τραγούδι :«Κράτα , μάνα , και θα γίνει το μεγάλο πήδημα , λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα» .
Θυμάμαι και κάτι ακόμα : Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό , κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια , έτρεχε και με φιλούσε . Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί .
Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη .
Τώρα ξέρω γιατί .
Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει : «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι , βληθείς δια πυροβόλου όπλου , έξοδος εγκεφαλικής ουσίας» .
Κι όταν πια η μοναξιά , η πίκρα , ο πόνος , γίνονται αγανάκτηση , είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει :
« Μάνα , δεν πέθανα . Το αίμα μου σας ελευθέρωσε» .
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο .
Και βλέπω τη μορφή της προτομής του , που βρίσκεται στη Μυτιλήνη , να μου χαμογελά»

 

Φυσικά ο Ντερτιλής δεν χρειάστηκε να λογοδοτήσει σε κανέναν έως και τον Ιούλιο του ‘74. Μετά την πτώση της χούντας, τέσσερις ένοικοι της πολυκατοικίας μπροστά στην οποία έπεσε νεκρός ο άτυχος φοιτητής, κατέθεσαν ότι είχαν δει έναν αξιωματικό να βγαίνει από ένα τζιπ και να πυροβολεί δύο φορές τον Μυρογιάννη. Ανάμεσα τους και ο θεατρικός συγγραφέας Μίμης Τραϊφόρος.

Ο Ντερτιλής, που είχε ήδη συλληφθεί μαζί με τους υπόλοιπους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος, αρνήθηκε τα πάντα. Για κακή τύχη του ωστόσο, ο οδηγός του τζιπ, στο οποίο επέβαινε εκείνη την ημέρα, κλήθηκε και κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας. Η δική του – σοκαριστική – κατάθεση ήταν αυτή που οδήγησε στην ισόβια καταδίκη τον 54χρονο τότε Συνταγματάρχη.

Ο πιο σκληρός εκ των πραξικοπηματιών ήταν ο ίδιος που δεν δέχτηκε ποτέ να υπογράψει το αίτημα αποφυλάκισής του. Ο Ντερτιλής δεν ενέδωσε ούτε στις πιέσεις του γιου του, Βασίλη – στρατιωτικός και αυτός – που προσπάθησε απεγνωσμένα να τον πείσει να αποφυλακιστεί. Δεν τα κατάφερε ούτε με το… θάνατό του. Ο Βασίλης Ντερτιλής απεβίωσε το Δεκέμβριο του 2012 και ο πατέρας του δεν έκανε ούτε τότε χρήση των διατάξεων αποφυλάκισης, απρόθυμος να πάει στην κηδεία του. Ένα μήνα αργότερα έφυγε και ο ίδιος από τη ζωή, σε ηλικία 93 ετών, έχοντας υποστεί οξύ ισχαιμικό επεισόδιο. Πεπεισμένος ότι υπήρξε θύμα συνωμοσίας όλων των «προδοτών» του έθνους, συμπεριλαμβανομένων των πρώην συντρόφων του, παρέμεινε έγκλειστος για 38 χρόνια.

 


ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ