Ο Περικλής Κοροβέσης, ο άνθρωπος που έγινε παγκοσμίως γνωστός για το «κατηγορώ» του ενάντια στην 7χρονη δικτατορία, έφυγε σαν σήμερα το 2020
Η ζωή, η πορεία και το συγγραφικό έργο του Περικλή Κοροβέση σημαδεύτηκαν από το κουράγιο του να κάνει γνωστά το 1969 στη διεθνή κοινότητα τα βασανιστήρια που υπέστη από τα όργανα της ελληνικής χούντας.
Η φυλακή και τα βασανιστήρια που υπέστη από την 7χρονη δικτατορία τον σημάδεψαν, και εκείνος έδωσε την προσωπική του απάντηση γράφοντας το βιβλίο «Ανθρωποφύλακες», ένα βιβλίο που πέρασε τα κλειστά σύνορα της χώρας και εκδόθηκε στο εξωτερικό.
Η μαρτυρία του Περικλή κυκλοφόρησε αρχικά σε 25 πολυγραφημένα αντίτυπα, αλλά πολύ γρήγορα αναγνωρίστηκε ως ντοκουμέντο μεγάλης λογοτεχνικής αξίας και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.
«Δεν είμαι ήρωας», έλεγε ο Περικλής Κοροβέσης, στην εκδήλωση για την ένατη επετειακή έκδοση με αφορμή τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία των «Ανθρωποφυλάκων». Όπως έλεγε , «Eγώ έτυχε να το καταγράψω. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μου έχει γίνει είναι ότι πολλοί που έπαθαν τα ίδια, μου είπαν ότι θα μπορούσαν να το έχουν γράψει κι εκείνοι».
Εκτός από τους «Ανθρωποφύλακες» είχε δημοσιεύσει και άλλα βιβλία, όπως «Αριστερή Ανακύκλωση», «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους», «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», «Στο κέντρο του περιθωρίου», κ.ά. ενώ έχει συγγράψει και θεατρικά (Tango Bar) αλλά και παιδικά έργα.
Υπήρξε μαχητικός και στην αρθρογραφία, μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, «Ελευθεροτυπία», «Η Εποχή», «Εφημερίδα των Συντακτών», και περιοδικών, όπως «Δίφωνο», «Γαλέρα» κ.ά.
Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ) και, εν συνεχεία, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. το 2007, στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών.
Σε συνέντευξή του ο Περικλής Κοροβέσης δήλωνε: «Δεν ξέρω αν είμαι αριστερός ή αναρχικός, αυτό που θέλω είναι να μην πεθάνω μαλακας»…
ΑΣΥΛΟ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ
Εμείς οι φυλακισμένοι του χαρτιού,
χάσαμε τόση ζωή, όσο η έκταση των γραπτών μας.
Δεν είχαμε κι άλλη λύση.
Ήρθαμε και δεν μας περίμεναν.
Χτυπήσαμε την πόρτα, αλλά δεν μας άνοιξαν.
Μιλήσαμε και η γλώσσα μας ήταν ξένη.
Καταφύγαμε στο χαρτί, ζητώντας άσυλο,
όμως κι εδώ εξόριστοι είμαστε.
Δεν είχε χώρο για μας, μόνο για τις λέξεις.
