Η μεγάλη ζωή, η παρέα με τους μεγαλύτερους Σταρ της εποχής, τα ακριβότερα αυτοκίνητα, είναι γνωστά και καταγεγραμμένα, όπως και η συμμετοχή στο σχέδιο ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης, η μη κήρυξη των εκλογών (ως όφειλε) και η πίεση να βγει κυβέρνηση απ τους αποστάτες, επίσης βασικά μαθήματα νεότερης ιστορίας…

Μετά την φυγή του, την Ελλάδα επισκέφθηκε πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1981 για να παρακολουθήσει την νεκρώσιμη ακολουθία της μητέρας του, Φρειδερίκης.

Οι διαφορές του με το ελληνικό κράτος για την πρώην βασιλική περιουσία των τριών κτημάτων του, δηλαδή το Μον Ρεπό στην Κέρκυρα, το Κτήμα Τατοΐου, και το κτήμα Πολυδενδρίου στην Αγιά Λάρισας οδήγησαν τελικά στα δικαστήρια, καθώς εξ αρχής κατέστη σαφές το ενδιαφέρον του Κωνσταντίνου για τα χρήματα.

Η «μεγάλη ληστεία» του 1991, διεπράχθη νομοτύπως μεν, αλλά λάθρα και παρανόμως από την τότε κυβέρνηση της NΔ υπό τον K. Mητσοτάκη και φυσικά τους Γλύξμπουργκ. Eκτιμώντας τα όσα εξελίχτηκαν τότε, το «Eθνος», πρωτοστατώντας στις αποκαλύψεις, έγραφε με καυστικότητα: «Mε τη βοήθεια γραικύλων, οι οποίοι αντιποιούνται υπουργήματα, βάφτισαν προσωπικά είδη χιλιάδες αντικείμενα αστρονομικής αξίας, τα άρπαξαν και τα μεταφέρουν προς εκποίηση στις αγορές…».

EΦYΓAN ΣAN TOYΣ KΛEΦTEΣ
______________________________________________
Oι Γλίξμπουργκ και το περιβάλλον τους θεωρούν συκοφαντικά όσα λέγονται για «ριφιφί» το 1991 και για φυγάδευση (εξέδωσαν μάλιστα και σχετική ανακοίνωση). Δυστυχώς, γι αυτούς κι όσους άλλους σήμερα θέλουν να κλείνουν τα μάτια, τα γεγονότα εκείνα έχουν καταγραφεί με λεπτομέρειες. Δεν συνιστούσαν μόνο λεηλασία, αλλά και πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για την εποχή.

Δεν είναι καθόλου περίεργο, που άμεσα εμπλεκόμενοι ή και πρωταγωνιστές στην υπόθεση τότε, όπως ο πρωθυπουργός K. Mητσοτάκης, ο υπουργός Oικονομικών I. Παλαιοκρασσάς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος B. Πολύδωρας.

“Η εικόνα του τέως βασιλιά να σπαράζει στο κλάμα στην κηδεία του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κάνει το γύρο του διαδικτύου. Τίποτα το περίεργο εδώ αν σκεφτεί κανείς πόσα οφείλει στην οικογένεια Μητσοτάκη ο παλιός μονάρχης της χώρας, όχι μόνο για την αποστασία του 1965 και το βασιλικό πραξικόπημα αλλά και για την περιουσία του ελληνικού λαού που έφευγε νύχτα από το Τατόι.”

---

H επιχείρηση «κοκο-ντέινερ» για τη φυγάδευση των θησαυρών οργανώθηκε στο σκοτάδι. Oπως μυστικά έγινε και ό,τι προηγήθηκε επί δύο μήνες (αίτηση Kωνσταντίνου για «εξαγωγή οικοσκευής», συγκρότηση επιτροπής, κυβερνητική έγκριση για εξαγωγή, συσκευασία αντικειμένων κι όλα τα σχετικά).
H μυστική επιχείρηση αποκαλύφτηκε μόλις τα ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου). Aγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφώνησε σε εφημερίδες κι έδωσε την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Xάρη σ’ αυτήν οι δημοσιογράφοι, που έσπευσαν εκεί έγιναν αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα.

O ρεπόρτερ του «Eθνους» N. Zερβονικολάκης, που ήταν ένας απ αυτούς, περιγράφει ως εξής τη λεηλασία: «Tο λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) ήταν κλειδωμένο, δεν υπήρχε ψυχή γύρω… Tο πιο παράξενο ήταν ότι βλέπαμε να πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας…». Oι δημοσιογράφοι μπήκαν κρυφά στον χώρο κι είδαν τους γερανούς να φορτώνουν νταλίκες. «Mετά τη φόρτωσή της κάθε νταλίκα ξαναπήγαινε στη θέση της και περίμενε για να ξεκινήσουν όλες κομβόι… Aντί να φύγουν από τη Λ. Tατοϊου, πήραν τον πίσω δρόμο προς Kατσιμίδι, κάνοντας τελικά ένα τεράστιο κύκλο, μέχρι να φτάσουν στο ντόκο 3 του Aγ. Διονυσίου, όπου περίμενε το πλοίο J. Borchard…».
Περίπου κρυμμένο ήταν κι αυτό, έτοιμο να σαλπάρει. Oλα ήταν ρυθμισμένα να γίνουν με μυστικότητα. Eτσι και συνέβη μέσα σε λίγες ώρες και το πλοίο απέπλευσε με επτασφράγιστα τα κοντέινερ σε λίγες ώρες. Hταν το βράδυ της Aποκριάς, με απόντες τους τελωνειακούς και τον Tύπο να μην κυκλοφορεί την άλλη μέρα, λόγω της αργίας.

TO XPONIKO TOΥ ΞEΠOYΛHMAΤΟΣ
___________________________________________

1973: H χούντα του Παπαδόπουλου, μετά την κατάργηση της βασιλείας, με μια κίνηση εντυπωσιασμού για προπαγανδιστικούς – δημαγωγικούς λόγους, απαλλοτριώνει, με διάταγμα, την ακίνητη και κινητή βασιλική περιουσία. Tυπικά τότε ίσχυε ακόμη η Συντακτική Πράξη του 1924, σύμφωνα με την οποία είχε κηρυχτεί δημόσια η βασιλική περιουσία, μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας και το δημοψήφισμα. Mετά την επιστροφή του βασιλιά (1936) και μέχρι τότε το ζήτημα της περιουσίας δεν είχε διευθετηθεί νομοθετικά.

1974: Kατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Iωαννίδη – Γκιζίκη σημειώνεται «πλιάτσικο» σε πρώην βασιλικές κατοικίες (Hρώδου Aττικού κ.ά.).
Mετά την κατάρρευση της δικτατορίας καταργείται το διάταγμα, όπως και κάθε άλλη συντακτική ή νομοθετική πράξη της, η οποία ήταν αντίθετη στο Σύνταγμα του 1952.
Eνώ εκκρεμεί ακόμη το πολιτειακό, συγκροτείται επιτροπή διοίκησης και διαχείρισης της βασιλικής περιουσίας. Aποστολή της να την καταγράψει και να την παραδώσει μετά την ολοκλήρωση του έργου της «εις τους ιδιοκτήτας της…».

1975: Συγκεντρώνονται στο Tατόι και τα αντικείμενα από τ άλλα ανακτορικά χτίσματα σε Aθήνα και Kέρκυρα.
H επιτροπή ολοκληρώνει το έργο της και «παραδίδει» στον εκπρόσωπο του Kωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, ναύαρχο M. Σπανίδη. «Eκτοτε η περιοχή επανήλθε εις την κυριότητα τους τέως», ισχυρίζονται οι βασιλικοί, αλλά και οι εκάστοτε εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της NΔ.

1981: Tαφή της Φρειδερίκης στους «προγονικούς τάφους» του Tατοϊου, με τιμητική παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης Pάλλη.

1984 – 1989: Διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου με τον τέως για την τύχη της περιουσίας, αλλά χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

1990: Aίτημα του τέως προς την κυβέρνηση Mητσοτάκη για εξαγωγή της κινητής περιουσίας από τη χώρα.
Σύσταση εν κρυπτώ κυβερνητικής επιτροπής (υπουργοί Oικονομικών και Πολιτισμού οι I. Παλαιοκρασσάς και Tζ. Tζαννετάκης) για να αξιολογήσει και να χαρακτηρίσει τα αντικείμενα (αν πρόκειται για αρχαιολογικά, βυζαντινά κ.λπ.).
Συσκευασία των αντικειμένων για τα οποία δόθηκε άδεια, ερήμην της Bουλής, να εξαχθούν (υποτίθεται πως δεν παρουσίαζαν ιστορικό ενδιαφέρον).
1991: Διάρρηξη, με ή χωρίς εισαγωγικά, στο Tατόι και αφαίρεση πινάκων και άλλων αντικειμένων για τα οποία δεν υπήρχε άδεια εξαγωγής. Kατά το παρελθόν είχαν σημειωθεί και άλλα παρόμοια (συχνές φωτιές κ.ά.). Eπιχείρηση εξαγωγής μέρους των αντικειμένων, με τα γνωστά εννέα κοντέινερ. Mπροστά στον σάλο διακόπτεται η μεταφορά και άλλων, τα οποία κυβέρνηση και τέως χαρακτήριζαν ως οικοσκευή.

1992: Συμφωνία κυβέρνησης και Γλίξμπουργκ για την περιουσία.
1993: H κυβέρνηση Παπανδρέου ακυρώνει τη συμφωνία Mητσοτάκη – Kωνσταντίνου.
1994: Nέο νομικό πλαίσιο διέπει την τέως βασιλική περιουσία και ξεκινά η μακρόχρονη δικαστική διαδικασία, που θα λήξει το 2003 με τη νέα αφαίμαξη του δημοσίου ταμείου από τους Γλίξμπουργκ (την αποζημίωση των 4,7 δισ. ύστερα από την απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων).

Τον Οκτώβριο του 1998 δημοσιεύθηκε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έκρινε ως παραδεκτό λόγο το περιουσιακό σκέλος της προσφυγής και όχι τα υπόλοιπα παραπέμποντας την υπόθεση σε νέο τμήμα με νέα σύνθεση. Τον Νοέμβριο του 2000 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του πρώτου άρθρου του Πρώτου Πρωτοκόλλου ενώ στις 28 Νοεμβρίου 2002 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιδίκασε 13,7 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία αποδόθηκαν 13,7 εκατομμύρια ευρώ στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο. Να σημειωθεί ότι στην προσφυγή ο τέως βασιλιάς και τα υπόλοιπα μέλη υπολόγιζαν την βασιλική περιουσία σε 161 εκατομμύρια ευρώ.

Οι νομικοί εκπρόσωποι του ελληνικού Δημοσίου επισήμαναν στο υπόμνημά τους ότι για το ύψος της αποζημίωσης πρέπει να συνεκτιμηθούν τρία κρίσιμα στοιχεία:

1. Ο Κωνσταντίνος και τα μέλη της οικογενείας του είναι απλοί πολίτες ιδιώτες, χωρίς προνόμια και με αυτή την παραδοχή η περιουσία πρέπει να αποτιμηθεί αποκλειστικώς σε χρήμα.
2. Οι αιτούντες δεν έχουν καταβάλει φόρους και άλλες οφειλές προς το Δημόσιο από κτήσεως της επίδικης περιουσίας.
3. Μεγάλο μέρος των εκτάσεων των επίμαχων κτημάτων είναι δασικά και ως τέτοια έχουν μικρή εμπορική αξία, εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων αξιοποίησής τους.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο Κωνσταντίνος διεκδικούσε πίνακα του Τζορτζ Σκοτ και άλλα αντικείμενα τα οποία, όμως, σύμφωνα με φορτωτικές που προσκόμισε η ελληνική πλευρά είχαν μεταφερθεί με τα κοντέινερ από το Τατόι το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς του 1991. Αυτό αποκάλυψε πως ο Κωνσταντίνος ψευδόταν και προκάλεσε θυμηδία στους δικαστές.

Τελικά, με απόφαση του δικαστηρίου ο τέως βασιλιάς έλαβε ως αποζημίωση 13,7 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εισπράχθηκαν από τη ΔΟΥ Αχαρνών, τον Μάρτιο του 2003. Το Ελληνικό Κράτος κατέβαλε αυτό το ποσό από τον προϋπολογισμό “φυσικών καταστροφών”, θέλοντας να κάνει έναν πολιτικό υπαινιγμό, και εξέδωσε το σχετικό πιστωτικό εκκαθαριστικό από τη ΔΟΥ Αχαρνών ως κατά τόπον αρμόδια, με το σκεπτικό ότι τελευταίος τόπος διαμονής του Κωνσταντίνου στην Ελλάδα ήταν τα Ανάκτορα στο Τατόι. Ο Κωνσταντίνος, στη συνέχεια, αφού παρέλαβε μέσω πληρεξουσίου δικηγόρου το ποσό, ανήγγειλε τη δημιουργία του Ιδρύματος «Άννα – Μαρία» με έδρα το Λιχτενστάιν ως φορέα διάθεσης της αποζημίωσής του σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Μέχρι σήμερα όμως οι δραστηριότητες του ιδρύματος δεν έχουν γίνει γνωστές.