Μια νέα έκθεση στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης εντυπωσιάζει με τα βαμμένα σε φανταχτερά χρώματα ελληνικά αγάλματα

«Για κάποιους θα είναι σοκ, αλλά πρέπει να καταλάβει κανείς ότι η σημερινή, “ασβεστωμένη” εικόνα μας για την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα είναι λανθασμένη. Είναι ψευδής», δήλωσε ο Max Hollein, ο διευθυντής του μουσείου.

Η γνώση ότι τα ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά ήταν έντονα ζωγραφισμένα δεν είναι καινούργια. Σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, «ίχνη χρώματος» παραμένουν σε αγάλματα από την αρχαιότητα.

Ο Vinzenz Brinkmann, επικεφαλής του Τμήματος Αρχαιοτήτων της Συλλογής Γλυπτών Liebieghaus στη Φρανκφούρτη, δήλωσε ότι όταν άρχισε να ερευνά την πολυχρωμία πριν από 40 χρόνια, «κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτό για χρόνια, κανείς δεν συνέλεγε τα σαφώς ορατά στοιχεία. Εκτός από εμένα. Συγκέντρωνα τα στοιχεία σαν μια συλλογή γραμματοσήμων».

Ο Brinkmann και η σύζυγός του, η αρχαιολόγος Ulrike Koch-Brinkmann, ερεύνησαν τις ανακατασκευές τους χρησιμοποιώντας φωτογραφική και φασματοσκοπική τεχνολογία. Επίσης, εξέτασαν όσα περισσότερα αρχαία έργα τέχνης από συλλογές σε όλο τον κόσμο.

«Το χρώμα μεταφέρει πολλές πληροφορίες, και όταν το βλέπεις από απόσταση, βοηθάει πραγματικά στην αναγνώριση των διαφόρων χαρακτηριστικών», δήλωσε ο Seán Hemingway, επικεφαλής επιμελητής του τμήματος ελληνικής και ρωμαϊκής τέχνης του Met. «Επίσης, πολλά από αυτά τα γλυπτά βρίσκονταν σε εξωτερικούς χώρους και στην Ελλάδα με τον πολύ δυνατό, λαμπερό μεσογειακό ήλιο, χρειάζεσαι αυτά τα έντονα χρώματα, γιατί αυτά σιγά-σιγά αποδυναμώνονται, ξεθωριάζουν».

Οι δεκαεπτά ελληνικές και ρωμαϊκές ανακατασκευές είναι τοποθετημένες κοντά στα αρχικά αγάλματα στις αίθουσες και εκτείνονται από την πρώιμη εποχή του χαλκού έως τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. Περιλαμβάνουν δύο χάλκινες φιγούρες μετά από έναν αγώνα πυγμαχίας, με τις πληγές βαμμένες κόκκινες και τα μάτια τόσο ρεαλιστικά που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι κοιτάζουν πραγματικά ο ένας τον άλλον.

Οι Έλληνες έμαθαν εικαστικές τεχνικές από την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία και την Ασία. «Στο τελικό σημείο αυτής της εξέλιξης, έμαθαν πώς να εξαπατούν το ανθρώπινο μάτι», δήλωσε ο Brinkmann. «Γνωρίζουμε από γραπτές πηγές ότι τα χάλκινα γλυπτά αυτής της περιόδου εκλαμβάνονταν ως υπερρεαλιστικά. Συχνά οι άνθρωποι έφταναν σε αυτά τα αγάλματα στα ελληνικά ιερά και δεν ήξεραν ακριβώς – μου μιλάει αυτό; Θα σηκωθεί αυτό; Ή μήπως είναι απλώς χάλκινο;»