Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και κορυφαίος κριτικός κινηματογράφου. Έγινε ευρύτερα γνωστός από τις αντιπαραθέσεις του στα τηλεοπτικά «παράθυρα»…

Έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. O λόγος του διεισδυτικός, φιλοσοφικός, χιουμοριστικός και πολλές φορές σαρκαστικός. Ήταν ο διανοούμενος και «αιρετικός» αριστερός, Βασίλης Ραφαηλίδης. Υπήρξε δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και από τους κορυφαίους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Πολυμαθής, πολυγραφότατος, ανατρεπτικός και πνευματώδης, άφησε το στίγμα του στον ελληνικό δημόσιο λόγο κι έμεινε έως το τέλος της ζωής του «οπαδός και όχι μέλος του ΚΚΕ». Έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του ‘90 από τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις του στα «παράθυρα» της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Σεπτεμβρίου 2000, στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» καταβεβλημένος από τον καρκίνο.

***

“Οι άνθρωποι που αγαπάνε τα βιβλία δεν έχουν πολλές ανάγκες και κυρίως δεν έχουν ηλίθιες ανάγκες”

“Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην «ανώτερη τάξη». Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρο…”

“Χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω πως, σε τούτο τον τόπο, όσο πιο βλαξ είσαι τόσο καλύτερος εθνικόφρων γίνεσαι”

“Θα αναγνώριζα σαν φίλο μου τον οποιοδήποτε ρατσιστή, αρκεί να δηλώσει καθαρά και ξάστερα πως είναι ζώον. Θα τον αγαπούσα με την ίδια έννοια που αγαπώ τα ζώα.”

“Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της …”

“Δεν λέγεται πόσα χρωστάει η ιστορία στους βλάκες. Σχεδόν τα πάντα – εκτός από τον πολιτισμό. Ποτέ κανείς βλαξ δεν τα κατάφερε να παράγει πολιτισμό.”

“Πάντα ονειρευόμουν για τον εαυτό μου, το ανύπαρκτο επάγγελμα του αναγνώστη.”

“Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.”

“Ο γνήσιος καλλιτέχνης, πάντως, το μόνο που επιχειρεί είναι να πιαστεί απ’ τα μαλλιά του για να σωθεί και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να σώσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του, αφού ξέρει πως το να πιάνεις τα μαλλιά σου είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πας φούντο…”

“Ο τσοπάνος κάθεται και σκαλίζει την γκλίτσα του, όχι για να την κάνει σταθερότερη, αλλά ομορφότερη. Τούτο το «περιττό» που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι η τέχνη. Όλοι, ακόμα κι οι πρωτόγονοι, θα ‘θελαν τα πράγματα που χρησιμοποιούν, εκτός από χρήσιμα, να είναι και ωραία.”